obrządku wschodniego
Encyklopedia PWN
archeol. kultura datowana na wczesną i środkową epokę brązu (schyłek II i 1. poł. I tysiąclecia p.n.e.), zajmująca północną część Wołoszczyzny, południowo-wschodni Siedmiogród i południową Mołdawię;
msza
gł. akt kultu liturgicznego w katolicyzmie i prawosławiu (zw. Liturgią);
[łac.],
Nortumbria, Northumbria,
jedno z wczesnośredniow. królestw anglosaskich, istniejące VI–IX w., położone w obecnej północnej Anglii (na północ od rz. Humber) i południowo-wschodnia Szkocji;
archeol. kultura wczesnej i środkowej epoki brązu (ok. 1900–1400 p.n.e.) na terenach północno-zachodniej części Wielkiej Niz. Węgierskiej w środkowym i górnym biegu Cisy oraz wschodniej części Siedmiogrodu w dorzeczu Kereszu; nazwa od m. Otomani w Rumunii;
archeol. kultura środkowej epoki brązu (XIV–XIII w. p.n.e.), charakterystyczna dla terenów pogranicza dzisiejszej środkowej Słowacji i północno-wschodnich Węgier;
miasto w województwie podkarpackim, powiat grodzki, na pograniczu Podgórza Rzeszowskiego, pogórzy Dynowskiego i Przemyskiego oraz Pradoliny Podkarpackiej, nad Sanem i jego lewym dopływem — rz. Wiar; siedziba pow. przemyskiego.
